مقدمه: آسیب طناب نخاعی به عنوان یک اختلال ناتوان‌کننده بوده که پیامدهای جسمی، روان‌شناختی و اجتماعی غیرمترقبه ایجاد می‌کند و می-تواند روی همه شاخص‌های کیفیت زندگی تأثیر بگذارد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی معلولان ضایعات نخاعی شهر یزد در سال 1393 انجام شد.

مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش توصیفی ـ تحلیلی روی 84 نفر از معلولان ضایعات نخاعی شهر یزد انجام شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها دو پرسشنامه ویژگیهای دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد SIP-68 که دارای 68 گویه بوده که در 6 بُعد استقلال جسمی، کنترل حرکت، استقلال روحی و برقراری ارتباط، رفتار اجتماعی، ثبات عاطفی و محدوده پویایی تنظیم شده است. جهت ترجمه پرسشنامه SIP-68 از روش Banville استفاده شد. اعتبارسنجی به روش اعتبار محتوا و پایایی آن با آلفای کرونباخ ارزیابی گردید (91/0=r). داده‌ها با نرم افزار آماری SPSS تحلیل شد.

یافته‌ها: محدوده سنی معلولان ضایعات نخاعی 64-16 ساله (11/14±38/39) و میانگین سنی آنان در زمان آسیب 76/13±00/26 بود. %1/57 (48نفر) معلولان ضایعات نخاعی علت آسیب را حوادث رانندگی، %5/15 (13نفر) سقوط از بلندی و بقیه آنها حادثه در محل کار، بیماری و درمان-های پزشکی ذکر کرده‌اند. %6/22 (19نفر) از افراد،کیفیت زندگی خود را خوب، %9/67 (57نفر) متوسط و %5/9 (8نفر) نیز ضعیف (99/10±36/32) برآورد کرده‌اند. میانگین نمره در ابعاد استقلال جسمی، رفتار اجتماعی و محدوده پویایی نسبت به سایر ابعاد وضعیت ضعیف‌تری داشت. بین کیفیت زندگی با علت و وضعیت اقتصادی ـ اجتماعی ارتباط آماری معناداری مشاهده شد (p<0/05).

بحث و نتیجه‌گیری: برای ارتقاء کیفیت زندگی معلولان ضایعات نخاعی می‌بایستی شاخص‌های رفاهی را مورد توجه قرار داد. دولتها باید با مشارکت معلولان ضایعات نخاعی اجرای برنامه‌های توان بخشی مبتنی بر جامعه را برای افزایش خودکارآمدی آنان تسهیل نمایند. پیشنهاد می‌گردد پژوهش‌های کیفی صورت بگیرد تا از طریق تبیین درک آنان از شرایط زیستی خود بتوان مداخلات ارتقاء سلامت را طراحی نمود.