1- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، پژوهشکده پیشگیری از بیماریهای غیرواگیر، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران 2- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران 3- مرکز تحقیقات بیماری های غیرواگیر، پژوهشکده پیشگیری از بیماری های غیرواگیر، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران
چکیده: (682 مشاهده)
مقدمه: سلامت روان برای بهبود کیفیت زندگی در سنین سالمندی ضروری است. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین اضطراب کووید- ۱۹ با احساس تنهایی با نقش تعدیل کننده گرایش مذهبی در سالمندان شهر کرج انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی و مقطعی بر روی 500 سالمند در سال 1399 انجام پذیرفت. نمونه ها به صورت خوشه ای در سطح شهر کرج انتخاب شدند. داده ها با استفاده از چک لیست جمعیت شناختی ، پرسشنامه های اضطراب از کووید 19، جهت گیری مذهبی آلپورت و راس و احساس تنهایی راسل و پیلوا جمع آوری شد. با استفاده از روش تحلیل مسیر (Path Analysis)، علاوه بر ارتباط مستقیم بین اضطراب کووید- ۱۹ با احساس تنهایی، نقش میانجیگری گرایش مذهبی در ارتباط غیرمستقیم بین دو متغیر مذکور بررسی شد. یافته ها: میانگین سنی سالمندان مشارکت کننده در مطالعه 7/99 ±70/82 سال بود. اکثر شرکت کنندگان در این مطالعه مرد (275 نفر، 55 درصد) و متأهل (388 نفر، 67/7 درصد) بودند. بین اضطراب روانی و احساس تنهایی و گرایش مذهبی با احساس تنهایی (P<0/000) رابطه معنا داری وجود داشت. نتایج روش مدل یابی معادلات ساختاری SEM، نقش تعدیل کنندگی گرایش مذهبی، در ارتباط بین اضطراب از ابتلا به ویروس کووید- ۱۹ و احساس تنهایی (β= 0/000 ،P=0/999) را تأیید نکرد. نتیجه گیری: اگرچه نتایج این مطالعه، نقش تعدیل کننده مذهب را در ارتباط بین اضطراب کووید- ۱۹ با احساس تنهایی تائید نکرد، ولی انجام مطالعات بیشتری برای تائید این نتیجه مورد نیاز می باشد.
Mohammadi F, Safikhani Ghashghaei S, Shafiei Kisomi Z, Hosseinkhani Z, Motalebi S A. Impact of COVID-19 Anxiety and Loneliness on Community-Dwelling Older Adults, with Religiosity as a Moderator. MCS 2024; 11 (2) :124-133 URL: http://mcs.ajaums.ac.ir/article-1-599-fa.html
محمدی فاطمه، صفی خانی قشقائی صدف، شفیعی کیسمی زهرا، حسین خانی زهرا، مطلبی سیده آمنه. ارتباط بین اضطراب کووید-۱۹ با احساس تنهایی با نقش تعدیل کننده گرایش مذهبی در میان سالمندان ساکن جامعه. علوم مراقبتی نظامی. 1403; 11 (2) :124-133