این مقاله با رویکردی ساخت گرا به بررسی نقش پرستاران در سیاست گذاری عمومی می پردازد. پرستاران، به عنوان بزرگترین گروه فعال در نظام سامت، به واسطه حضور در خط مقدم مراقبت و ارتباط نزدیک با بیماران و خانواده ها، درک عمیقی از تأثیر سیاست های عمومی بر سامت جامعه کسب می کنند. این موقعیت منحصربه فرد به آن ها بینش مراقبتی ارزشمندی می دهد که نه تنها برای ارتقای سیاست گذاری های مراقبت سلامت مفید است بلکه می تواند از سیاست گذاری های عمومی سلامت محور، حمایت کند. با این حال، به دلایلی مانند موانع سیستمی، آگاهی سیاسی کم، ضعف آموزشی و انگیزشی، کمبود نمایندگی در فرآیندهای سیاسی و سیاست گذاری، این ظرفیت بالقوه نادیده گرفته شده و از تخصص و مهارت های حمایتی پرستاران به اندازه کافی استفاده نمی شود. برای توانمندسازی پرستاران در این زمینه، لازم است دانش سیاسی و سیاستی آن ها توسعه یابد، همکاری بین رشته ای تقویت شود، موانع مشارکت برطرف و پتانسیل نقش آفرینی آن ها در حمایت از سیاست گذاری های عمومی آزاد شود. این اقدامات می تواند هم سیاست های مراقبت سلامت را بهبود بخشد و هم به مدیریت بهتر تأثیرات سیاست های عمومی بر سلامت مردم کمک کند.