مقدمه: بررسی روش های مداخله ای جهت بهبود شاخص خودکارآمدی بیماران تحت همودیالیز ضروری است.
هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر آموزش حضوری و غیرحضوری بر خودکارآمدی بیماران تحت همودیالیز انجام شد.
مواد و رو ش ها: در پژوهش نیمه تجربی حاضر، ۱۸۰ بیمار تحت همودیالیز از بیمارستان امام رضا کرمانشاه در سال 1400 به صورت در دسترس انتخاب و به روش تصادفی ساده در سه گروه آموزش حضوری، پیگیری تلفنی و کنترل قرار گرفتند. در طی 4 ماه برای بیماران گروه آموزش حضوری ۸ جلسه آموزشی به مدت 45 دقیقه برگزار شد. بیماران گروه پیگیری تلفنی، به مدت ۴ هفته هر هفته ۲ بار و در هر تماس بین ۱۰ تا ۱۵ دقیقه تحت آموزش غیرحضوری با همان مضامین آموزشی قرار گرفتند. ۴ هفته پس از پایان آموزش، پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک (سن، جنس، وضعیت تأهل، تعداد فرزندان، تحصیلات، شغل و حمایت مالی)، پرسشنامه اطلاعات مربوط به بیماری (مدت ابتلا، دفعات دیالیز در هفته) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر توسط همه گروه ها تکمیل گردید. از نرم افزار SPSS نسخه 23 ، آزمون تی زوجی، آنالیز کوواریانس و آنالیز واریانس یک طرفه جهت تحلیل داده ها استفاده شد. سطح معناداری کمتر از 0/05 می باشد.
یافته ها: آزمون تی زوجی نشان داد که میانگین نمره خودکارآمدی قبل از مداخله در هر سه گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت (P< ۰/۰۰۱). بعد از مداخله تحلیل کوواریانس تعدیل بر نمره خودکارآمدی قبل از مداخله، نشان داد که بیماران گروه آموزش حضوری در مقایسه با بیماران گروه کنترل به طور متوسط  38/09 واحد و بیماران گروه آموزش غیرحضوری در مقایسه با همین گروه به طور متوسط 43/15 واحد نمره خودکارآمدی بیشتری داشتند. این تفاوت ها از نظر آماری معنادار بود (P< ۰/۰۰۱). 
نتیجه گیری: استفاده از تله نرسینگ در کنار آموزش چهره به چهره بر خودکارآمدی بیماران تحت همودیالیز مؤثر است.